Inwestor, osoba prawna (przedsiębiorstwo lub inna jednostka państwowa, spółdzielcza, prywatna) lub fizyczna, która nabywa dobro powiększające stan majątku trwałego (majątek narodowy) lub zastępujące jego zużycie i zapisuje je we własnym inwentarzu majątku trwałego. Szczególne znaczenie ma i. produkcyjny, gdyż jego zakupy oznaczają odnowienie lub powiększenie istniejącego stanu narzędzi pracy, jednego z podstawowych składników sił wytwórczych społeczeństwa. W gospodarce socjalistycznej społeczna własność majątku trwałego oraz planowy charakter gospodarowania odzwierciedlają się w zadaniach, prawach oraz obowiązkach i. Działalność inwestycyjna objęta planem staje się dla i. zadaniem planowym; obowiązany jest on powiększyć potrzebne środki trwałe w terminie oznaczonym w planie, przy użyciu środków finansowych przydzielonych mu z budżetu państwa (dotacyjne), kredytów bankowych zwrotnych lub środków własnych. Powstałe w wyniku działalności i. państwowego środki trwałe pozostają własnością państwa; są one jedynie oddane i. w zarząd i użytkowanie. Planowy charakter działalności i. państwowego, korzystającego ze środków planu inwestycyjnego, znajduje swoje odzwierciedlenie w szczegółowo określonych funkcjach i., do których zalicza się: 1. nadzór nad wykonaniem zlecenia przez przedsiębiorstwo wykonawcze; 2. zapewnienie sprawnego finansowania inwestycji; 3. przygotowanie przyszłej eksploatacji. Funkcje te z ramienia i. wykonują na wielkich placach budowy specjalne jednostki nadzoru inwestycyjnego, a jeżeli zakres działalności inwestycyjnej jest nieznaczny — odpowiednie komórki organizacyjne i. Osoby prywatne i spółdzielcze podejmują działalność inwestycyjną na własny rachunek i własne ryzyko, a uzyskane w jej wyniku środki trwałe stają się ich własnością. W ekonomii burżuazyjnej używa się terminu „i.” na oznaczenie zarówno osób fizycznych i prawnych nabywających materialne dobra inwestycyjne, jak też lokujących swoje dochody w papierach wartościowych.
