Standard, wyraz mający różne znaczenia. Nie notowany jeszcze przed wojną, ukazuje się w ustawie z 20 XII 1949 o utworzeniu Polskiego Komitetu Normalizacyjnego oraz polskich normach i standardach. Nieco wcześniej, użyto po raz pierwszy wyrazu „s.” (przez „t” na końcu) w ustawie z 3 VII 1947 o normach i standardach budowlanych, nadając w ten sposób odmienne znaczenie wyrazom: norma i s. Wg tej ustawy norma budowlana określa kształt, wymiary, części składowe, konstrukcję, granice wytrzymałości oraz warunki produkcji, odbioru i zastosowania materiałów i elementów budowlanych lub ich zespołów, wreszcie techniką wykonania projektów robót budowlanych, s. budowlany zaś ma określać poziom zaspokajania potrzeb w zakresie: 1) przestrzeni mieszkalnej i użytkowej i 2) wyposażenia budynków w dwóch kierunkach: dopuszczalnego maksimum zaspokajania potrzeb (np. największa dopuszczalna wysokość pomieszczeń) lub koniecznego minimum zaspokojenia potrzeb (np. najmniejsza dopuszczalna wysokość pomieszczeń). Wynika z tego, że s. dotyczy minimalnego lub maksymalnego poziomu potrzeb ludności w pewnym zakresie. W nazwach przyjętych przez komitety normalizacyjne widoczna jest równoznaczność pojęcia „norma” i „s.”. Próbom zastąpienia w Polsce wyrazu „norma” — „s.” należy przeciwstawić wzgląd społeczny. Mianowicie w dobie masowego ruchu normalizacyjnego i coraz większego upowszechnienia pojęcia norma, normalizacja itp. zastępowanie tych wyrazów s. i standaryzacją byłoby sprzeczne z założeniami dobrej roboty. Dlatego należy pozostawić wyrazowi „s.” tylko znaczenia: wzorzec, model, poziom, skala potrzeb.
