Najwyższa Izba Kontroli, organ kontroli państwowej podlegający sejmowi. N.I.K. powołano w okresie międzywojennym na mocy Konstytucji marcowej 1921. w Polsce Ludowej funkcje kontroli państwowej sprawowało przejściowo Prezydium KRN przez Biuro Kontroli. W 1949 powołano N.I.K. jako organ niezależny od rządu, podległy bezpośrednio Radzie Państwa, prezes N.I.K. był powoływany i odwoływany przez sejm; w okresie 1952—57 N.I.K. zastąpiono Ministerstwem Kontroli Państwowej. Od 1957 N.I.K. wznowiła działanie Jako organ podległy sejmowi. Prezesa N.I.K. powołuje sejm, wiceprezesów — Rada Państwa; do zadań N.I.K. należy kontrola wykonania budżetu państwa i narodowego planu gospodarczego oraz zabezpieczenie własności społecznej i dyscypliny finansowej. Na podstawie przeprowadzonych badań kontrolnych i analiz N.I.K. przedstawia sejmowi corocznie uwagi 1 wnioski do sprawozdań Rady Ministrów z wykonania budżetu państwa i NPG oraz wniosek o udzielenie rządowi absolutorium. N.I.K. kontroluje działalność gospodarczo-finansową i organizacyjno-administracyjną naczelnych i terenowych organów administracji państwowej oraz podległych im przedsiębiorstw, zakładów i instytucji z punktu widzenia legalności, gospodarności, celowości i rzetelności ich działania. N.I.K. może także kontrolować organizacje 1 instytucje społeczne, korzystające z pomocy państwa lub ofiar społeczeństwa. Jak również spółdzielnie i organizacje spółdzielcze, osoby prawne oraz przedsiębiorstwa gospodarki nieuspołecznionej i osoby fizyczne prowadzące działalność w zakresie dostaw, robót 1 usług na rzecz Jednostek państwowych, a także wywiązywanie się przez nie z obowiązków na rzecz państwa. Jako naczelny organ kontrolny N.I.K. ma uprawnienia koordynacyjne w stosunku do innych organów kontroli, rewizji, inspekcji i lustracji.
