Licencja; l. w prawie wynalazczym — uprawnienie do korzystania z opatentowanego wynalazku lub zarejestrowanego wzoru użytkowego; l. może być ustanowiona przez osobę mającą prawo do wyłącznego korzystania z opatentowanego wynalazku lub zarejestrowanego wzoru; ustanowienie l. następuje na podstawie umowy między licencjodawcą a licencjobiorcą, która powinna być zawarta na piśmie z podpisami urzędowo poświadczonymi; jeżeli wprowadzenie wynalazku lub wzoru użytkowego jest konieczne do realizacji zadań objętych planami gospodarczymi, a uprawniony do wyłącznego korzystania nie godzi się na zawarcie umowy licencyjnej, wówczas w niektórych przewidzianych w prawie przypadkach Urząd Patentowy PRL może l. ustanowić przymusowo. L. może być wyłączna lub niewyłączna; l. wyłączna występuje wówczas, gdy osoba mająca wyłączność udzielając l. zobowiązuje się do nieudzielania jej innym osobom; l. niewyłączna wówczas, gdy takiego zobowiązania nie zaciąga; l. jest pełna, gdy upoważnia do wprowadzenia do produkcji wynalazku lub wzoru w całości; 1. niepełna upoważnia do korzystania tylko w oznaczonym zakresie; 2. w prawie przemysłowym — zezwolenie władz administracyjnych na prowadzenie niektórych przemysłów; 3. w niektórych krajach — zezwolenie na przywóz lub wywóz towarów (l. importowa, l. eksportowa).
